Na końcu tunelu znajdowało się światło.
Końcem sił doszła do końca - jej oczom ukazała się ogromna jaskinia, w centrum której znajdowało się jezioro lawy.
Rozejrzała się, po chwili znalazła miejsce, w którym mogła spędzić noc. Omijając stalagmity utworzone z zastygłej magmy, zmierzała do półki skalnej sięgającej prawie pod sufit.
Kiedy doszła, oparła się bokiem o ścianę i zsuneła w dół. Teraz prawie leżąc na boku, mogła oglądnąć rozszarpany mięsień. Rana wygladala okropnie, a ból przeszywający jej ciało był jeszcze gorszy.
W końcu oparła łeb o wystającą skalę i zasneła.

Był już ranek, kiedy sen przerwały jej odgłosy lawy.
Westchnęła, po czym pdopierając się o ścianę, wstała. Rozejrzała się - niestety widziała jak przez mgłę, nie zauważyła nic dziwnego.
Kulejąc podążała do kolejnego korytarza, który wydawał jej się wyjściem- musi dziś znaleźć rzekę, lub jakąś zwierzynę, inaczej umrze z wycienczenia i głodu.

Ból w łapie zaczął ustępować.
Wychodząc z groty zahaczyła ogonem o skałę, która jak domino, położyła na ziemię kolejne. Kamirah nie zważała uwagi na wywołany chaos. Miała nadzieję że dostanie się do rzeki, chociażby dziś, nie mówiąc już o wścipskich jaszczurkach.
Mimo posiłku spożytego poprzedniego dnia, nadal odczuwała głód.
Nie tylko to ją męczyło - od dłuższego czasu czuła zapach gryzącej siarki.

Nastał świt. Niebo robiło się coraz jaśniejsze, a Yvette powróciła do jaskini, do której wcześniej weszła przywódczyni Ognia. Błądziła tunelami, podążając za tropem rannej samicy, lecz po krótkiej chwili wyczuła również inną nieznaną woń. Zaciekawiona ruszyła jej śladem.
Przemykała się bezgłośnie w mroku aż dotarła do wylotu tunelu. Padało tu żółto-czerwone światło, dzięki któremu zauważyła duży kształt, aczkolwiek nie tak wielki jakim był spinozaur. Okazało się, iż był to styracosaurus, który patrzył w dół, prawdopodobnie nie na lawę, magmę. Czyli klan ognia powiększył się o jedną istotę, ale gdzie podziała się ranna ofiara? Jej rozmyślania przerwał odległy huk. Odwróciła łeb i ruszyła w kierunku źródła dźwięku. Zaprowadziło ją to do wyjścia z groty. Jej oczom ukazała się utykająca przywódczyni oraz... młody velociraptor, który stał niedaleko niej. Skryła się w mroku jaskini i obserwowała dalszy rozwój wydarzeń. Na szczęście powietrze było tu nieruchome, więc czuła się bezpieczna - dinozaury nie wyczują jej, a ona wierzyła w swe możliwości i umiejętność krycia się w cieniu.

Shahiid podążała dalej za spinozaurem. Coś podpowiadało jej, że na końcu jej wędrówki wydarzy się coś interesującego. Niemniej jednak zmysł łowcy, choć młodego i jeszcze nie do końca doświadczonego, nie dawał jej spokoju. Czuła się obserwowana, chociaż rozglądając się na boki i przystając co chwila aby w ciszy powęszyć i wysłuchać dźwięków otoczenia, nie wyczuwała niczego niepokojącego. Z nieco bardziej napiętymi nerwami postanowiła ruszyć dalej, ku malującym się przed nią skupiskom roślinności.

z.t.

Spinozaurzyca poszła sobie ignorując Snorri, na której pysku pojawił się wyraz rozdrażnienia. Zaczęła rozmyślać i zapadła w sen. Spała długo, gdy się obudziła była głodna i spragniona. Podniosła się i ociężale opuściła wnętrze wulkanu.