Zagłębiając się w gęstej puszczy miała dziwne wrażenie, iż ktoś ją obserwuję. Potrząsnęła łbem, by odgonić niechciane myśli, ruszyła przed siebie. Mimo tego podziwiała puszczę. Wszędzie była zieleń, gdzieniegdzie jakieś drobne stworzenia przemykały wśród traw, drzew. Zatrzymała się przy jednym z krzaków i zaczęła powoli przeżuwać liście. Jej łupem padły jeszcze dwa krzaczki, zanim poczuła sytość. Między drzewami zauważyła błękit, okazało się, że jest to niewielkie jezioro. Podeszła do niego i napiła się. Pod jej łapami przebiegła spłoszona jaszczurka, a Snorri znów poczuła to dziwne uczucie, że ktoś ją obserwuję. Jakby na potwierdzenie jej obaw niedaleko rozległ się cichy szloch.
Cofnęła się o kilka kroków i zawróciła, by wrócić na swe ogniste tereny. Powoli przestała się dziwić, dlaczego nikt nie zapragnął mieć tego terenu tylko dla siebie...
Opuściła las.

Błądziła po ogromnej puszczy od dłuższego czasu. Nie widziała żadnych oznak, iż jakaś niepożądana postać pojawiła się na tych terenach. Zatrzymała się przy niewielkim jeziorze i zaspokoiła pragnienie. Wtedy usłyszała głośny huk. Uniosła łeb i podążyła w stronę źródła dźwięku.
Po kilkunastu metrach jej oczom ukazało się spalone drzewo, które przed chwilą runęło na ziemię. Yvette najbardziej dziwił fakt, iż zapaliło się tylko to jedno drzewo, a nie inne. I oczywiście dlaczego drzewo spłonęło bez żadnego powodu.
Powoli rzeczywiście zaczęła wierzyć, że jakaś dziwna istota stąpa po tych terenach. Ale jaką mocą władał ten jaszczur - jeśli rzeczywiście to była jakiś gad - że może zapalić dowolną rzecz? Z tymi myślami raptorzyca ponownie ruszyła przed siebie. Nagle zatrzymała się w połowie kroku. Zauważyła kolejne zwalone drzewo, to jednak nie było spalone. Na pniu leżał duży, różowy jaszczur. Wygląd, jakby spał. Yvette z lekkim niepokojem zbliżyła się do tegoż stworzenia.

Yvette zasyczała rozdrażniona, pióra na jej karku nastroszyły się. Miała ochotę w wyjątkowo dotkliwy sposób skomentować wszystko co nie podobało jej się w różowej jaszczurce - a gdy tylko ona odwróciła się w jej stronę i po takim zachowaniu wad widziała wiele - ale w ostatniej chwili powstrzymała się. Pozwoliła, by pióra opadły.
Nie była tu by kłócić się z kolejną istotą.
- Słyszałam, iż podobno za pewną cenę spełniasz zachcianki innych, więc może prawić swe dzikie mądrości, powiesz czego chcesz?

Yvette ledwo powstrzymała się od cichego jęku. Wszystkie tereny? Miała zajęcie na kilka godzin. Ale może to wszystko będzie na korzyć jej klanu. Pozna wszystkie miejsca, które poznać i tak chciała, a również zaznaczy tam swoją obecność. Nie czekając na nic więcej szybko oddaliła się, na "małą" wycieczkę.

z.t

Z wyrazem niezadowolenia zwróciła się ku raptorzycy. Była pewna, iż tam w połowie zadania zrezygnuję, odpuści, albo po prostu nie zdąży na czas. Ale udało jej się, a teraz Laniette musiała spełnić jej życzenie. Wysłuchała wypowiedzi samicy, a na pyski dużego jaszczura pojawił się chytry uśmiech. Rozumiała o co chodzi samicy, a jednak ona zamierzała trochę namieszać.
- Jeśli właśnie na tym Ci zależy... proszę bardzo - Płomienie nad grzbietem Laniette zaczęły się wić, poruszały się w dziwny, rytmiczny sposób. Jasnoróżowy ogień otoczył samicę, rozjarzył się jasnym blaskiem, a czas jakby się zatrzymał. Szum wiatru, odgłosy przemykających zwierząt w pobliżu umilkł. Wszystko trwało kilka sekund. Gdy one minęły niezwykły ogień osłabł i po chwili znikł, a jej oczom zamiast małego raptora ukazał się potężny spinozaur. W taki oto sposób spełniła się prośba o posiadanie większej siły. A wiedza ukazała się w sposób niemalże niezauważalny. Yvette pozostało teraz mniej życia, bowiem Laniette postarzyła ją o równe 23 lata, dzięki czemu tamta z młodej dorosłej stała się całkowitą dorosłą. Salamandra nie czekając na zdumioną i zapewne wściekłą reakcję samicy zeskoczyła z pnia, była już lekko znudzona spokojem, który panował w tymże miejscu, sama postanowiła poszukać dalszych ofiar.