Szelest liści i traw obudził Shahiid z płytkiego snu. Raptorzyca otworzyła leniwie oczy, zamrugała kilka razy i ziewnęła cicho, przeciągając się tyle ile mogła w swojej norce. Czuła się coraz lepiej, niedługo jej łapa będzie w pełni sprawna. Ból w gardzieli i boku również powoli doskwierał coraz mniej, co przyjęła z wyraźną ulgą.
Powoli skupiła wzrok na istocie, która przerwała jej drzemkę: ujrzała znajomy kształt czworonożnego stworzenia, które, była tego pewna, spotkała wcześniej nad rzeką. Tak, pachniało tak samo, zgadza się. Rogate stworzenie na jej oczach legło w wysokiej trawie i ułożyło się do snu, zachowywało się jakby było u siebie w domu. Shahiid ułożyła się nieco wygodniej, układając łapki pod swoim ciałem, niczym przerośnięty, na wpół łysy kot, obserwując styracozaura.
Wciągnęła kilka razy powietrze przez nos, oblizała wargi, po czym schowała się głębiej do dziupli, dalej mając baczenie na las w zasięgu swojego pola widzenia. Tak czuła się najlepiej: szara eminencja, widzi innych, sama pozostając ukryta, z ukrycia pociąga za sznurki, z ukrycia realizuje swoje cele. Będąc w ukryciu, czuła, iż ma władzę nad tymi, którzy jej nie dostrzegają. Zapomniała już jak to jest, po ostatniej walce, teraz napawała się tym uczuciem jak narkotykiem.
Jej złote oczy obserwowały stworzenie i okolicę jednako, czujnie doszukując się wszelkiego ruchu i rozwoju wydarzeń.

Odprowadziła wzrokiem czworonoga, który znowu powędrował gdzieś w dal. Postanowiła przejść się za istotą, zwłaszcza, że jej noga miała się już dużo lepiej. Wyszła powoli ze swojej norki i przeciągnęła się, rozprostowując kości. Tak, to był dobry dzień na spacer. Nogę miała już całkowicie zdrową, podobnież po reszcie obrażeń z walki nie pozostały żadne ślady, za wyjątkiem wspomnień.  Wywołało to uśmiech na obliczu Shahiid. Nareszcie czuła się dobrze, będąc w pełni sprawna i gotowa. Na co? Na cokolwiek się zdarzy, choć tym razem powzięła sobie za zasadę nieangażowanie się w cudze potyczki. Była ciekawa gdzie powędrowała Kamirah i czy znowu nie miesza się w tarapaty. Spinozaurzyca była magnesem na takie wydarzenia.
Wychodząc, Shahiid wyrzuciła ze swojej norki stare posłanie i przyniosła nowe, na którym nie było jeszcze jej zapachu. Stare zaś odsunęła jak najdalej od swojej siedziby. Ktoś i tak je wyczuje, ale im dalej od właściwego miejsca będzie, tym lepiej.
Odczekała chwilę, po czym podjęła trop czworonożnego dinozaura i powędrowała powoli za nim, utrzymując, jak zwykle, sporą odległość. Po chwili i ona znikła w gęstych, rdzawych zaroślach.

z.t.