Niewielka ścieżka wyprowadziła ją z lasu wprost na zielone niziny. Nieopodal widziała niewielkie drzewo, więc ruszyła w jego stronę możliwie jak najszybciej, wyskoczyła w powietrze i wbiła długie szpony w korę tworząc długie rysy. Na skałach po których się poruszała również takowe widniały, więc każdy nowo przyszedłszy osobnik, na pewno będzie wiedział, że był tu klan wody.

Przyszedłem za moim przywódcą nad niziny terenów równinnych. Byłem od niedawna w klanie wody, a już przekonałem się jak ciężko należy pracować, żeby chociażby dorównać reszcie członkom. Mimo to byłem niezwykle podniecony i pełen entuzjazmu. W końcu jak to mówią... z domu prowadzonego żelazną ręką wyrastają Ci najwięksi i najlepsi, Ci, których męstwo, lojalność oraz wierność razem wzięte górują nad wszystkimi innymi. Tak, dobrze wybrałem!
Usiadłem przed przywódcą, odwrócony do niego bokiem, po czym postanowiłem się nie odzywać, uczono mnie, że starszym nie przerywa się rozmyślania.