Nareszcie znalazła się na swych ojczystych terenach, gdzie nie było pyłu, spękanej ziemi i brudnej wody. Tutaj panowała mgła, wilgoć, chłód... Przycupnęła przy wodzie i zaspokoiła pragnienie. Po chwili zastanowienia weszła cała do jeziora.
Lodowata ciecz ukoiła nieco ból, który pulsował z ran na brzuchu. Nadal była lekko poirytowana, iż dała się poranić takiemu młodzikowi. Jednocześnie miała nadzieję, że rany, które sama jej zadała okażą się poważne i bolesne.
Potrząsnęła łbem, by pozbyć się niepożądanych myśli.
Wyszła z wody i przycupnęła na skałach wystających z wody. Powoli zaczynała odczuwać głód, będzie musiała zapolować. Tylko może poczeka, aż rany przestaną krwawić.

Spojrzała z pewnym rozbawieniem jak jej towarzysz tapla się w wodzie, pryskając nią na wszystkie strony. Po chwili odwróciła łeb ku zorzy. Uwielbiała to niezwykle według niej zjawisko. Czarne, rozgwieżdżone niebo i zorza polarna... Nie wyobrażała sobie jak mogą żyć inne klany, zwłaszcza Ci z ogni. Niedaleko wulkanu, wszędzie popiół, brud, spękana ziemia, błoto zamiast czystej wody.
- Możemy udać się na równiny, tam zapewne będzie dużo roślinożernych, ociężałych ofiar. - Zaproponowała.

Podniosła się i niespiesznie potruchtała za towarzyszem.

z.t

Znudzony dotarł nad jeziora. Wziął głęboki łyk lodowatej wody, którą czuł, jak przepływała przez przełyk. Uniósł pysk ku słońcu i wziął głęboki wdech usatysfakcjonowany. Jego klan to niezłe ziółko, skoro przepędzi niemalże każdego.
Ciekawiło go jedynie jaki był klan ognia. Już wiedział, że natura nie jest najlepszym materiałem na jakikolwiek sojusz. Położył się na piach i zaczął rozmyślać, po chwili zasnął.

Trzymając w paszczy małą postać udała się nad jeziora. Uznała to za dobre miejsce, gdyż teren zewsząd otoczony był górami, było tylko jedno przejście. Z burkotem wypuściła z paszczy jeńca, który upadł twardo na jedną ze skał.
Wtem usłyszała niedaleko jakiś głos.
Odwróciła głowę w tamtą stronę i zobaczyła dwa dinozaury, które były nad rzeką, z czego ten duży, niebieski jej pomógł. Zdawało jej się, iż ten młody mówi coś o przywódcy, który jak na razie tajemniczo zniknął bez słowa.
- Przywódcą jest Haven. - Odpowiedziała mu.

- Więc twierdzisz, iż przez ostatnie tygodnie przebywałam w towarzystwie duszy jakiegoś zagubionego tyranozaura? - Odpowiedziała z rozdrażnieniem. Po raz pierwszy widziała tego osobnika, który nagle zaczął twierdzić, iż Haven nigdy nie istniał i że to on był zawsze tutaj przywódcą. Jednak dziwne było to, że Yvette nigdy nie widziała tego gada.
Wtedy jednak przypomniała sobie o tym, iż ona sama zmieniła się nie do poznania. Może Haven był u Laniette, która znów coś spieprzyła i zamazała mu wspomnienia?
- Byłeś może i jakiejś różowej istoty z płomieniami nad grzbietem? - Wymruczała ni stąd, ni zowąd. - A co do klanu natury jej przywódczyni naraziła się nam już kilka razy, a teraz jeszce poluję na naszych terenach. I to tuż po spotkaniu przywódców.

- W takim razie musiałaś mieć niezwykłe omamy. W klanie wody nigdy nie było innego przywódcy - mruknął po raz kolejny, po czym odpowiedział na jej pytanie - I nie, nie pamiętam abym kiedykolwiek widział coś różowego z płomieniami - jego słowa były przepełnione wręcz politowaniem oraz zażenowaniem. Różowy stwór z płomieniami na grzbiecie? Zapewne dawno spłonął w ich objęciach. Po chwili odezwać postanowił się mały raptor.
Nemezis ponownie zniżył łeb do wysokości maleństwa.
- Po pierwsze i najważniejsze, w mojej obecności nie waż się mówić złego słowa na klan wody, a po drugie, nie, nie wolno Ci o nic pytać dopóty nie wyjaśnimy sytuacji - burknął oschle i zimno, tak jakby mówił do powietrza, ale cóż się mu dziwić... taki już jest.