Olbrzymie, puste, jałowe przestrzenie spowite we mgle. Niekiedy jest ona tak gęsta, iż orientacja w terenie zanika.

Jej ciało biegło tutaj, a ona nie miała kontroli z tym co się dzieje. Ostatnią rzeczą jaką pamięta, było odejście z Skał pokoju. Nie chciała tego, była przestraszona, to nie ona kierowała sowim ciałem. To było COŚ, demon lub cokolwiek. Potrafiła tylko myśleć, ale nie miała na nic wpływu. To COŚ chciało ją albo zabić, albo skutecznie się jej pozbyć, wygnać. Zrobiło jej się ciemno przed oczami i straciła zupełną świadomość.

Najszybciej jak umiała rozprawiła się z tym terenem. Miała już serdecznie dość całej tej roboty. Ale to był już prawie koniec. Tutaj również wykonała tą samą robotę co i na jeziorze, które znajdowało się niedaleko. Prócz oczywiście rozrzucania ryb na wszystkie strony.

z.t